Μπορεί να σπάσει η επιστράτευση;
Μετά τον γενικευμένο ξεσηκωμό των καθηγητών όπως καταγράφηκε στις συνελεύσεις, νομίζω ότι αυτό είναι εφικτό αλλά απαιτεί συγκεκριμένες δράσεις. Σίγουρα το να απαιτούμε τον ατομικό ηρωισμό δεν είναι μέσα σε αυτές τις δράσεις. Αλλά υπάρχει ήδη εμπειρία από το πως μπορεί να σπάσει η επιστρατευση από την απεργία στο Μετρό. Αν η κατάληψη του αμαξοστασίου ήταν πραγματική και όχι συμβολική, αν δηλαδή και η ηγεσία του συνδικάτου αλλά και κυρίως αν η αριστερά καλούσε μαζικά εργαζόμενους και νεολαία στο αμαξοστάσιο και ήταν εκεί χιλιάδες με τους βουλευτές της αριστεράς στην πρώτη γραμμή, τότε καμια εισβολή των ΜΑΤ στην νύχτα δεν θα μπορούσε να γίνει, ή αν επιχειρούνταν θα ήταν δυνατό να αποκρουστεί. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα μπορούσε να καταγραφεί ποιος επίστρατος παρουσιάστηκε για εργασία και ποιος όχι και άρα δεν θα έπεφτε ατομικά η ευθύνη και οι σκληρές συνέπειες σε κανέναν απεργό.
Αυτό πρέπει να γίνει στα εξεταστικά κέντρα, η μαζική κατάληψή τους από τους εκπαιδευτικούς και συμπαραστάτες, μαθητές, φοιτητές, αλλους εργαζόμενους, τους βουλευτές και τις ηγεσίες της αριστεράς κλπ. Στα εξεταστικά κέντρα υπάρχει και κάτι ακόμα που δεν υπήρχε στο μετρό: είναι πάρα πολλά και δεν μπορεί η αστυνομία να συγκεντρώσει τις δυνάμεις της μόνο έξω από ένα. Εστω σε ένα να γίνει εφικτό κάτι τέτοιο και να αποτραπούν οι εξετάσεις, χαλλάει όλο το «σύστημα» -πρεπει οι εξετάσεις να επαναληφθούν από την αρχή πανελλαδικά.
Προφανώς αυτό έχει πολλές δυσκολίες. Νομίζω όμως ότι οι γενικές συνελεύσεις και η απειλή των απολύσεων είναι εφικτό σε κάποια εξεταστικά κέντρα να δημιουργήσουν την κρίσιμη μάζα των αρχικών «τρελαμμένων» που θα το επιχειρήσουν. Αν γίνει η αρχή, τότε αυτό μπορεί να ηλεκτρίσει τον κόσμο της βάσης σε όλη την κοινωνία και να πάρει τα απαραίτητα μαζικά χαρακτηριστικά μια τέτοια μορφή πάλης. Μπορεί η απεργοσπαστική απόφαση της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ (αλλά και των ηγεσιών των δευτεροβάθμιων ομοσπονδιών) να μην κυρήξουν απεργία για τις 17, δυσκολεύει άλλους εργαζόμενους να συμμετέχουν. Η στάση πόντιου πιλάτου που κρατάει η ηγεσία του Συριζα και η εχθρότητα του ΚΚΕ προς την απεργία, δεν διευκολύνει επίσης.
Όμως το αυθόρμητο καμιά φορά μπορεί να κάνει πράγματα που να παρακάμπτει και τις πιο συντηρητικές ηγεσίες. Αν μερικοί «τρελλαμένοι» εκπαιδευτικοί το τολμήσουν να προχωρήσουν σε μερικές έστω καταλήψεις, υπάρχουν και πολλοί άλλοι «τρελλαμένοι» και στην υπόλοιπη κοινωνία και στην βάση των κομμάτων της Αριστεράς που βράζουν και θέλουν να δουν τον Σαμαρά να φάει επιτέλους μια ήττα ξεγυρισμένη. Η «τρέλλα» της σύγκρουσης με την επιστράτευση μπορεί να είναι μεταδοτική με τρόπους που δεν μπορούμε να προβλέψουμε εκ των προτέρων. Ελπίζω να βρεθούν αυτοί οι αρχικοί «τρελλαμένοι» που να τα βάλουν με την επιστράτευση γιατί τότε η μάχη θα δοθεί. Έτσι κι αλλιώς κανένας αγώνας δεν έχει εξασφαλισμένη εκ των προτέρων τη νίκη. Επίσης, έτσι κι αλλιώς, η ενδεχόμενη νίκη των εκπαιδευτκών θα είναι όλων μας. Το ίδιο ήττα όλων μας θα είναι αν αφήσουμε τους καθηγητές μόνους τους.
Dimitris Goritsas 